Ժակ Պրեվեր. Երեխաները որ սիրում են իրար
Երեխաները որ սիրում են իրար համբուրվում են կանգնած
Գիշերվա դռների դիմաց
Եվ անցորդներին որ անցնում են մատով ցուց են տալիս
բայց երեխաները որ սիրում են իրար
այնտեղ են ոչ ուրիշի համար
Եվ դա միայն նրանց ստվերն է
որ խարխափում է գիշերվա մեջ
բորբոքելով անցորդների կատաղությունը
նրանց կատաղության նրանց արհամարանքը
նրանց ծիծաղն ու նրանց ցանկությունը
Երեխաները որ սիրում են միմյանց այնտեղ են ուրիշ ոչ ոքի համար
Նրանք այլուր են ավելի հեռու քան գիշերը
շատ ավելի բարձր քան լույսն է
ջաղջախող լուսավորության մեջ իրենց առաջին սիրո ։
երկու գումարած երկու՝չորս
չորս գումարած չորս՝ոթ
ութ գումարած ութ՝ տասնվեց
կրկնեք ասում է՝ ուսուցիչը
երկու գումարած երկու՝չորս
չորս գումարած չորս՝ութ
ութ գումարած ութ՝ տասնվեց
բայց ահա քնարահավը
որ անցնում է երկնքում
երեխան նրան տդսնում է
-ու նրան լսում է
-ու նրան կանչում է
— փրկիր ինձ
խաղա ինձ հետ
թռչուն!
թրչունն իջնում է արտ
Եվ կանչում է երեխայի հետ
երկուսին ւումարած երկու՝ չորս
կրկնեք ասում է ուսուցիչը
Եվ երեխան խաղիւմ է
թռչունը խաղում է նրա հետ
չորս գումարած չորտ՝ութ
ոթ գումարած ութ՝ տասնվեց
իսկ տասնվեց գումարած տասնվեց ինչ է անում
նրանք ոչինչ չեն անում տասնվեց գումարած տասնվեց
Եվ հատկապես ոչինչ երեսուն երկու
ամեն դեպքում
նրանք հեռանումեն
եվ երեխան թաքցրեց թռչունը
իր նստարանի մեջ
եվ բոլոր երեխաները լսում են նրա երգը
եվ բոլոր երխաները լսում են երաժշտություն
Եվ ութ և ութ իրենց հերթը հեռանում է
և չորս առ չորս և երկու և երկիու
որենց հերթին թևածում են դաշտը
ըվ մեկ գումարած մեկ չեն դառնում ոչ մեկ ոչ երկու
մեկ առ մեկ հեռանում են հավասարապես
Եվ քնարահավը խաչաամ է
եվ երեխան երգում է
եվ ուսուցիչը բղավում է
երբ դուք կավարտեք ծաղրել
եվ բոլոր մյու երեխաներին
Լսում են համաշրաբյանի
Եվ դասարանի պատերը
հեռանում են հանկարծորեն
Եվ ապակիները դառնում են ավազ
թանաքը դառնում է ջուր
նստարանները նորից դառնում են ծառ
Կավիճը դառնում է կրաքար
փետրե գրիչը դառնում է թռչուն
Էդիտա Անտոնյան 