Մենք բոլորսել երբ մանուկ էինք, ուզում էինք մեծանալ: Մտածում էի թե ինչքան հրաշալի է ամեն ինչ, ինչքան բարի են մարդիկ, հոգսեր չունեի:
Տարիներ անցան և մանկության ամենասպասված երազանքը կատարվեց, ես մեծացա:
Հիմա ուրախանում եմ, տխրում եմ, ծիծաղում եմ: Հիմա իմ կյանքում շատ երջանիկ պահեր են լինում, ես ապրում եմ այդ պահերով: Բայց մեկե մենք բոլորսել հոգու խորքում ուզում ենք փոքրանալ:
Նայելով հին նկարներին մտածումեմ եմ ՛՛ինչ կլիներ եթե չմեծանաինք՛՛:
Երբ փոքր էի միշտ ընկնելուց լացում էի և ուզում էի շուտ մեծանալ, բայց մեջացա և հասկացա, որ կյանքի հարվածներից ընկնելը ավելի ցավոտ է:
Էդիտա Անտոնյան 