Վերջին հաշվով դա մի լավ որ եղավ պարոն Սեգուինի այծի համար:
Հանկարծ քամին դարձավ մանուշակագույն, երեկո էր:
— Արդեն — ասաց փոքրիկ այծը և կանգ առավ շատ զարմացած: Ներքևում դաշտերը մշուշի մեջ էին: Պարոն Սեգուինի ցանկապատն անհետանում էր մշուշի մեջ և տանից երևում էր միայն մի փոքր ծխով տանիքը: Նա լսեց քշվող հոտի զանգերի ձայնը և իրեն շատ տխուր զգաց …
Նա սարսռաց, այնուհետև եկավ մի ոռնոց սարում:
— ու՜ … ու՜ …
Նա մտածեց գայլի մասին , իր ամբողջ խելահեղ օրվա ընթացքում նա չէր մտածել դրա մասին: Այդ նույն պահին մի շեփոր հնչեց բավականին հեռու հովտում: Դա այդ բարի պարոն Սեգուինն էր, որ գործադրում էր իր վերջին ջանքը:
— ու՜ … ու՜ որնում էր գայլը:
Էդիտա Անտոնյան 